Tam, gdzie myśli błąkają się zagubione,
Poszukują drogi dla duszy zranionej,
Odartej, w szarej rozpaczy pogrążonej,
Zdradzonej, ale miłością obdarzonej.
Duszo miła, tyle cierpienia w chorobie,
Weź się w garść, odkryj czułość w innej osobie.
Są ludzie, co nie ranią, uczucia mają
I najbliższych z godności nie odzierają.
Porzuć miejsce, gdzie zostałaś odtrącona,
Rozwiń skrzydła i leć w krainę nieznaną.
Uwolnij swoją energię zniewoloną,
Obudź uśpioną duszę, tak załzawioną.
Odpowiedz, co trzyma ciebie tak drogiego,
Do których chwil utęskniona powracasz wciąż?
Wzgardzona, złym doświadczeniem obciążona,
Usuwa się, bo czuje się zawiedziona.
Pozwól pomóc sobie, moja miła duszo.
Uwolnij energię, daj posłuchać uszom.
Są dzieci po złych przeżyciach z problemami,
Na duchową pomoc czekają ze łzami.
Nie odchodź, tam uczucia ulokowałaś.
Rozwiń skrzydła, leć tam, gdzie nie zaglądałaś.
Pozbądź się węzłów, co energię związały.
Porusz swe siły, by skrzywdzonych wspierały.
Zostań, bo tam także radości doznałaś.
Rozwiń skrzydła, leć nad ziemią ukochaną.
Pozbądź się wspomnień, co wiarę zniewalają,
Odepchnij siły, które im ulegają.
Kwidzyn, 28-10-2013 Irena Dudek (pseud. Irena Ilczyszyn)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz